In Beeld: Sven Borst gepassioneerd budoleraar en -beoefenaar

Al bijna 28 jaar is Sakura-Budo actief in Apeldoorn. Nu al weer vele jaren gevestigd aan de Regentesselaan nummer 15, de voormalige bioscoop Pallas, waar Sven Borst in 2015 het stokje heeft overgenomen van zijn vader Marco Borst.

Sakura-Budo is al jaren een begrip in Apeldoorn, hoe is dit ooit begonnen?

„Mijn vader is hier naartoe gekomen vanuit Amsterdam en is toen begonnen bij Ome Henk (red. Schulte), de eerste judoleraar in Apeldoorn. Mijn vader kwam uit het kick-boksen en karate, de harde kant van de sport. Ome Henk was heel zacht en gaf ook al les in het speciaal onderwijs aan de Klimopschool. Mijn vader is in 1990 voor zichzelf begonnen en heeft altijd bij Ome Henk lesgegeven. In 1996 heeft mijn vader de school overgenomen en omdat wij uitsluitend judo en jiujitsu geven ligt daar onze volledige focus. Niet zoals bij andere sportscholen; extra naast de fitness, dan gaat het wel ten koste van de judo. Mijn vader wordt dit jaar 56 en traint nog steeds elke week, ik natuurlijk ook, daarom blijven we ons vernieuwen en ontwikkelen.”

Waar put jij groei en ontwikkeling uit?

„Uiteindelijk kun je altijd nog leren van anderen, van mensen die een andere insteek hebben kun je wat opsteken. We reizen ook best veel buiten de plaats om elders te trainen. Om uiteindelijk je eigen visie te ontwikkelen vanuit jouw interpretatie en visie op de sport, maar dat mag nooit ten koste gaan van de sport zelf. Mijn vader gaat daarvoor ook elk jaar naar Japan, al sinds 2000. Het gaat er niet om nieuwe dingen te leren, maar door training de bestaande technieken je steeds meer eigen te maken, zit dan echt in je systeem. Dat bepaalt of je jezelf ontwikkelt of dat je alleen maar een kunstje doet. Dat willen we overdragen. Omdat we ook lesgeven in het speciaal onderwijs, geven we ook heel persoonsgericht les. Wij bieden meer sturing en begeleiding. Ik heb de opleiding gevolgd om in de dojo les te geven via de judobond JBN (Judo Bond Nederland) voor Judo- en Jiujitsu-leraar A en B.”

Wat voor leerlingen komen er naar jullie toe, van 0 tot 80?

„Met 4 jaar beginnen we echt met judo, wel spelenderwijs en rekening houdend met wat ze aankunnen. Lekker stoeien samen en ze leren elke week worpjes. Daarna gaat het verder; per leeftijdsgroep via de gevorderden groep naar de avondgroep tot de volwassenengroep, die begint bij 16. We hebben twee keer per jaar examens in de school. Tot en met bruin doe je in de school. Vanaf zwart worden de examens afgenomen in het district. Vanaf 4^de en 5^de dan (niveau) moet je landelijk examen doen. We hebben laatst een lijst gemaakt, vanaf 1990 tot nu  hebben we 80 voor de zwarte band of hoger opgeleid. Waarvan sommigen het hebben gebracht tot de 5^de dan. Wij bieden wat ze nodig hebben, we stimuleren en blijven ook zelf trainen om het goede voorbeeld te geven. Er moet altijd nog uitdaging in zitten. Ik geef ook veel stages, ik vind dat de leerlingen er elke keer weer iets van mee moeten kunnen nemen.”

Hoelang blijven de leerlingen hier?

„Daar kun je eigenlijk niets van zeggen. Er zijn kinderen die moeten dit van hun ouders doen en zijn met 2 jaar op uitgekeken. Je hebt kinderen die doorgaan tot hun twaalfde, waar ze op een leeftijd komen dat ze naar de middelbare school gaan. Er komt zoveel op ze af dat ze het niet meer kunnen overzien en stoppen er dan even mee. Maar we hebben ook leerlingen die zijn met 4 jaar oud begonnen en zijn nu 24. Een aantal is opgeleid tot judoleraar en geven nu les bij de Koninklijke Marechaussee.”

Jij hebt inmiddels de leiding over genomen van je vader. Is dat altijd het plan geweest?

„Van mij niet, vroeger deed ik wel sport maar op mijn twaalfde was ik overal ook helemaal klaar mee. Op mijn vijftiende ben ik het weer gaan oppakken, dat was echt het moment waarop het vlammetje ging branden. Mijn vader wilde eigenlijk al dat ik de club overnam als hij 50 werd, maar daar hebben we mee gewacht, dat vond ik zelf te vroeg. Het was niet altijd het plan dat ik het zou doen, er waren ook wel andere mensen hier die het hadden kunnen doen. Drie jaar geleden heb ik het overgenomen. Hij laat mij volledig vrij, uiteindelijk is het wel fijn dat hij er nog is. Hij geeft sowieso nog 5 jaar volledig les, waarvan er nu bijna 3 voorbij zijn. Ik verander niets in het beleid van de club.”

Wanneer werd jij echt gegrepen door de vechtsport?

„Op mijn vijftiende zag ik echt wat de sport je gaat brengen. Budo, de verzamelnaam voor Japanse vechtsporten, moet je vormen. Ik doe judo en jiujitsu als docent en daarnaast beoefen ik voor mezelf nog het oude jiujitsu bujinkan van voor 1600, waar alle vormen uit zijn ontstaan. De Japanner Hatsumi, grootmeester in bujinkan leeft nog steeds en is inmiddels 84. Bujinkan is geen sport en zijn geen wedstrijden van, het pure krijgskunst. Het is gericht op eigen ontwikkeling. Voor mijn eigen nieuwsgierigheid heb ik alle vechtsporten wel beoefend, nu ligt de focus op de school.”

Je geeft ook les, wat vindt je het boeiendste aan lesgeven?

„Het leuke van het lesgeven is, de ideale leerling doet precies wat je zegt. De kunst is juist om alle verschillende leerlingen iets te kunnen bieden. Het mooiste is, vind ik, als ik iets bij hun zie wat ze van mij hebben geleerd, waar ze iets aan hebben. Samen iets opbouwen, het hebben van een vertrouwensband en dat leerlingen waarde hechten aan hetgeen je ze vertelt. Ik vind deze sporten veel te mooi om ze voor mezelf te houden. Dat is ook zo mooi in het speciaal onderwijs, het werken aan het zelfbeeld van die kinderen.”

Heb je naast beoefenen van vechtsporten nog andere passies?

„Ik ben heel gek op vissen, vind ik fantastisch. Dan ga ik naar de IJssel en ga ik op snoek vissen, beetje actief vissen. Maar ik doe ook veel in fitness, ik heb niks met voetbal, of Formule 1. Ik zet vroeg de wekker, kinderen uit bed halen en ga ik naar de sportschool lekker fitnessen om in vorm te blijven. Ik ben ooit begonnen in de sport omdat ik de leraar als voorbeeld zag. Ik dacht: wauw, dat wil ik ook kunnen.”

Doen jullie al veel met sociale media en is dat ook belangrijk voor jullie?

„Hm, niet zoveel ik heb een Facebook pagina en een website. Facebook is wel handig, daar kun je gewoon de resultaten opzetten van de wedstrijden. Of als je onverwachts geen les kun geven kun je makkelijk veel mensen bereiken. Ik heb zelf wel Instagram waar heel veel mee doe, maar puur persoonlijk.”

Hoe ziet de toekomst eruit, nog plannen?

„Ik wil heel graag een pand kopen. Dit pand huren wij, maar voor de toekomst van de club is het wel mooi als ik een pand in eigen beheer heb. We bestaan nu 27, bijna 28 jaar. Ik zou het wel heel mooi vinden als ik een pand kan hebben straks waarin we de zekerheid van de club kunnen veiligstellen.”