Richard Suijker, zoon van ondernemers, geboren in Rotterdam en opgegroeid in Beekbergen, nam de Beekbergse Wolhal over van zijn ouders: ,,Inderdaad, dat deed ik nadat ik zelf niet meer blij was in het koksvak. Mijn ouders konden wel wat hulp gebruiken, dus dacht ik, waarom zal ik dat niet oppakken. Zo is het gegaan.” In de jaren ’60 en ’70 zijn mijn ouders eerst een pension begonnen in Beekbergen. Daar stond hij al in de potten en pannen te roeren. Vanaf 1975 was de Beekbergse Wolhal een feit. In haar 43-jarig bestaan heeft de winkel vele veranderingen, dip’s en trends overleefd. Anno 2018 is het nog steeds de hotspot voor de handwerkliefhebber: jong en oud, mannen en vrouwen, on- en offline in binnen- en buitenland.
Hoe heb je de omschakeling van kok naar ondernemer in een handwerkwinkel gemaakt? Beiden zijn zo specifiek, je kunt dat niet doen zonder kennis en vaardigheden.
,,Ik was kok bij het ‘oude’ Jachthuis in Hoog Soeren, maar zo rond 1981 had ik het niet meer zo naar mijn zin. Maar het ondernemer zijn zat eigenlijk wel in mij, want mijn hoofd staat nooit stil. Ik zie overal kansen. Zelfs op vakantie. Toen ik bij de zaak betrokken raakte, heeft mijn moeder mij eigenlijk opgeleid. Ze had heel veel materiaalkennis en ze kon patronen schrijven. Daar heb ik veel van geleerd. Daarmee weet ik ook vragen over brei- en haakpatronen te beantwoorden. Ik kan het zelf niet, maar weet wel hoe het werkt. Inmiddels werken verschillende specialisten in de winkel, dus we kunnen op alle vlakken van handwerken veel kennis brengen. Mijn moeder begon bijvoorbeeld 12 jaar geleden het breicafé. Daar is veel gebruik van gemaakt en ze moest het opgeven omdat haar gezondheid het niet meer toeliet.”
De Beekbergse Wolhal wordt vaak geassocieerd met breien en haken en na meer dan 40 jaar is het nog steeds ‘alive and kicking’ en allesbehalve suf. Hoe doe je dat?
,,Ja, dat is zeker zo. In die jaren hebben we vele ontwikkelingen doorgemaakt. Bijvoorbeeld het breien kreeg in de jaren ’90 een suf imago. Dit kwam door een afstudeeropdracht van een student journalistiek. Dat is toen breed uitgemeten in de media en dat heeft een enorme dip tot gevolg gehad. Omdat ik altijd de kansen zie, ben ik op zoek gegaan naar allerlei andere en nieuwe vormen van handwerken. Die zijn er altijd hè, want mensen willen nu eenmaal fröbelen. Na de dip, kwam in de jaren ’90 het maken van ansichtkaarten op. Weet je dat het in Apeldoorn is ontstaan? Dames uit Berg en Bos knutselden met elkaar en maakten deze kaarten van inpakpapier. Dat is enorm uitgebreid met allerlei materialen en afbeeldingen. Wij hebben dat opgenomen in ons assortiment. Dat was een goede vervanging voor het inzakken van het breien en haken. Oh ja, en ik vind het ook leuk om op de actualiteit in te spelen. Zoals nu, dat de wolf hier gesignaleerd is.”
En hoe zit het met Internet? Past een online verkoopkanaal in deze branche?
,,In 2002 zijn wij al gestart met internet. Zelf ben ik geen computermens, maar dacht wel na over de toekomst en dat het steeds meer die kant op zou gaan. Daarom heeft mijn broer een website gebouwd en mijn moeder was creatief op de computer. Zij onderhield de site, het fotograferen en zo. De fabrikanten deden dat nog niet in die tijd, er was niets. We hebben toen ook de naam aangepast. Beekbergse Wolhal werd Hobbygigant. Het is breder. En er wordt heel veel gebruik van gemaakt. Over de hele wereld. We krijgen bestellingen uit Australië, Amerika, Zuid-Afrika en uit heel Europa. Onze grootste Europese groep is Duitsland en België. Op dit moment zijn twee medewerkers de hele dag bezig met internet. Het verzorgen van de website met informatie, foto’s en filmpjes en is allesbehalve suf.”
Mensen kennen je winkel onder de naam Beekbergse Wolhal, maar er is dus meer.
,,Oh, heb je even? De naam Beekbergse Wolhal zal in Apeldoorn wel blijven bestaan. Maar als Hobbygigant, bieden we een breed pakket hobbyartikelen aan. Ook alles op het vlak van borduren, Quilts, Home Deco, tekenen en kleuren, markers en pennen. En knooppakketten Smyrna zijn bij ons te koop. Er zijn geen leveranciers meer daarom laat ik de cupjes wol zelf maken in Portugal. Ook voor het stramien kunnen mensen hier nog terecht. Als het gaat om trends, dan introduceer ik zelf ook wel eens wat. Twee jaar geleden op een beurs zag ik de zogenaamde Diamond Dotz. Daarmee creëer je mooie kleurrijke ontwerpen. Het lijken kleine diamantjes die je met een eenvoudige pen op de juiste plek op een voorbedrukte afbeelding drukt.”
Breien, haken borduren, het hoort misschien tot de ‘oude ambachten’, of toch niet?
,,Nee, ik zie het niet als oude ambachten. Het is toch modern om iets te creëren? En als je die jonge meiden binnen ziet komen. Die willen ook gewoon creatief bezig zijn. Die zijn ook weer heel erg met interieur bezig. Wat ik bijvoorbeeld raar vind, is dat mensen het vreemd vinden dat mannen breien, haken en borduren. Je staat ervan te kijken hoeveel mannen van borduren houden. Ze vinden het ontspannend. Daarnaast willen ze iets produceren, een eigen product. Gelukkig worden we wel wat milder naar elkaar, dat een man dit ook gewoon kan doen. Er zijn er bij die alleen maar sokken breien. Lekker onder het TV kijken. Veelal beginnen zij er rond hun 30e levensjaar aan.”
Zijn er verder nog ontwikkelingen?
,,Wat ik heel mooi vind, is dat er een besef komt dat het gebruik van natuurlijke materialen veel fijner is dan de synthetische materialen. Natuurlijke materialen als wol, linnen en hennep. Dat kunnen we wereldwijd inkopen. Denk aan Alpaca en de extra fijne wol van het Merino schaap uit Zuid-Amerika. Ook worden deze schapen diervriendelijk geschoren. Op dit moment is er licht gewicht wol waarvoor alleen het zachtste materiaal, wol van de borst- en buikzijde. Voel maar, het weegt niks. Ook wordt nu gewerkt aan garen van hennep. En gerecyclede wol, een Frans merk die hun garens maken waarvan het spoelwater naderhand weer als drinkwater gebruikt kan worden. Dat zijn ook trends. Daar ga ik in mee, omdat het belang ervan groot is. Ik zag op de beurs in Keulen een draad gemaakt van pet flessen. Dus er is nog van alles te ontwikkelen. Gelukkig maar.”
Richard Suijker, eigenaar van de Beekbergse Wolhal denkt niet dat het handwerken ooit verdwijnt, mensen willen nu eenmaal creatief bezig zijn: ,,Dat betekent dat wij hier nog wel even blijven hè.” Op de vraag hoe het met zijn handwerken zit, is hij duidelijk: ,,Ik heb zelf ook altijd zelfgebreide truien en sokken aan. Maar, die maak ik niet zelf hoor, daar heb ik zo mijn adresjes voor.” lacht Richard.
