APELDOORN - Net als de Apeldoornse Sanne lekker bij haar moeder op het ziekenhuisbed zit, komt de mededeling dat mama naar het ziekenhuis in Hardenberg wordt verplaatst. In Apeldoorn ligt de corona-afdeling te vol. Het overplaatsen van coronapatiënten is nog steeds aan de orde van de dag.
Door: Annemieke Schakelaar
"Helaas moet ik weg", zegt de moeder van Sanne. "Maar ik heb me er bij neergelegd. Ik ben qua gezondheid één van de betere hier op de afdeling, waardoor ik plaats moet maken voor een ander. Dat doe ik graag."
Bekijk de video. De tekst gaat daaronder verder.
Veel tijd om te praten hebben we niet. De ambulancebroeders staan te wachten. Verpleegkundigen zijn al bezig de zuurstoffles van mevrouw in te pakken. In de haast rond het vertrek vergeet ik haar naam te vragen. G. de Boer staat op het ziekenhuisbed. Ze barst in tranen uit als ze haar tienerdochter Sanne omhelst en op de klaarstaande brancard stapt. Sanne staat er verslagen en verdrietig bij. Een arm van de verpleegkundige om haar heen.
Ook verpleegkundige Ruth Noorderink moet even slikken als ze het verdrietige tafereel gade slaat. "Het is altijd best moeilijk uit te leggen, dat verplaatsen. Maar we hebben een plekje nodig voor iemand die vanavond binnenkomt en mevrouw De Boer is aan de beterende hand en kan dus verplaatst worden."
Het is nog steeds meer dan normaal
Het geeft wel aan hoe druk het nog steeds is op de corona-afdeling. Ook even verderop op de intensive care waar intensivist (arts op de IC) Anke Kröner naar de longen luistert van een coronapatiënt die aan de beademing ligt. "We werken natuurlijk op alle intensive cares in Nederland nog in opgeschaalde fase en dat is stabiel. Dat is wat je hoort: stabiel. Maar dat geeft niet goed weer dat het nog steeds veel meer is dan normaal."
Ze heeft voor haarzelf bedacht dat ze echt maatregelen moet nemen om een burn-out te voorkomen. Ze praat met een coach bijvoorbeeld. "Maar ik tel ook wel mijn zegeningen. Ik denk dat iedereen het heel zwaar heeft. Als ik zie dat vriendinnen hele dagen thuis moeten werken of ondernemers failliet gaan, realiseer ik me dat ik nog gewoon naar mijn werk kan en mij geen zorgen hoef te maken om mijn salaris."
Bizar jaar
Ook Ruth vindt het zwaar. "Het was een bizar zwaar jaar waarin er veel op ons bordje is gekomen. Daar zijn we nog van aan het bijkomen, maar ons ook al weer aan het opmaken voor derde golf die al weer lijkt te zijn begonnen."
Het betekent heel vaak extra diensten draaien. Veel patiënten begeleiden die sterven. Altijd werken in dat warme coronapak. Mensen slecht nieuws brengen. "Het is echt anders dan andere jaren", zegt Ruth.
Coronapatiënt Jan Koops uit Apeldoorn merkt niets van haar vermoeidheid als ze komt om zijn bloeddruk op te meten. "Ik word hier geweldig verzorgd. En zorg had ik nodig, want ik ben zo ontzettend ziek geweest."
Als hij vertelt, schieten bij zijn zus die naast zijn bed zit de tranen in de ogen. "Ik heb me zoveel zorgen gemaakt. Ben echt bang geweest. En hij is er nog niet, maar hij komt er wel. "Ja", vult een geëmotioneerde Joop aan. "Met die fantastische hulp hier." En hij wijst naar Ruth.
Zie ook: ons liveblog over de coronacrisis
