Mira van der Lubbe deed op vrijdag 1 februari Gigant aan met de theatershow “Maak van je shit een hit”. Ongeveer 40 bezoekers zagen in de theaterzaal een gedurfde voorstelling die ook schuurde.
De achternaam van de artieste zal menigeen bekend voorkomen. Dat kan kloppen, want Mira (30) is de dochter van Huub van der Lubbe, de zanger van de populaire band De Dijk. Dat zij het artistieke van haar vader heeft valt direct op in haar mimiek.
Het werd geen voorstelling om bij te lachen, maar dat werd van te voren ook niet verwacht. De voorstelling ging namelijk over het BRCA-1 gen, het borstkanker gen waarvan Mira draagster is. Zowel haar moeder en oma kregen borstkanker en daarom besloot Mira preventief tot het verwijderen van haar borsten.
Het getuigt van lef dat Mira hier zo openlijk over spreekt in haar voorstellingen. Zowel door serieuze voorbeelden des levens als ervaringen met een knipoog, over te willen brengen. Luchtig over dit beladen onderwerp spreken kwam echter minder goed uit de verf, waardoor het voelbaar ongemakkelijk werd voor het publiek om hier mee om te gaan. Lachen voelde heel geforceerd. De hele voorstelling ging over dit ene, zware, onderwerp en dat maakte van deze weliswaar korte voorstelling, ruim een uur, desondanks een zware exercitie.
De monologen van Mira waren vrij lang, afgewisseld door enkele fraaie liederen, geschreven door vader Huub. Vooral het nummer ‘Wat maakt mij tot vrouw’ kwam bij menigeen binnen. Bij de liedjes werd Mira bijgestaan door Eva van Manen op piano en gitaar. Je kon horen dat de dames goed op elkaar waren ingespeeld. De zangstem van Mira was mooi en breekbaar en daar paste de indringende muziek van Eva goed bij.
Het decor deed verder sober aan. Alleen een ziekenhuislamp was er neergezet. Een goede opzet. Dit zorgde ervoor dat de focus geheel op Mira lag en dat maakte haar kwetsbaar. Gedurfd was dat zeker. Vooral de stilte die zij liet vallen, nadat ze een moment van frustratie uit haar leven deelde, was indrukwekkend. Die totale stilte leek een eeuwigheid, je voelde de onzekerheid in de zaal, maar het getuigde van lef en kwetsbaarheid dit te doen.
Concluderend kan je stellen dat het heel erg moedig was wat Mira op de planken heeft neergezet. Ze durft zich kwetsbaar en gevoelig op te stellen. Toch zou het beter uit de verf komen als de monologen korter zouden zijn en er meer liedjes in verwerkt zouden worden. Dat geeft het publiek meer ruimte voor een adempauze. Want het beladen onderwerp maakte van deze voorstelling wel een zware zit.
Gezien in Gigant op 1 februari
