Er zijn mensen die zich bij de strot voelen gegrepen na twee uur naar losse scènes te hebben gekeken. Want veel meer dan dat is Judas, de toneelversie van het gelijknamige boek van Astrid Holleeder niet. Ondergetekende kon er warm noch koud van worden, het geschuif met doodskisten op het podium van een half gevulde Rabobankzaal ten spijt.
Vier dames tekenen voor de gesprekken. Centraal staat zus Astrid, de zeven jaar jongere zus van misdadiger Willem H. Zij schreef uiteindelijk het boek over een zwaar gestoorde persoonlijkheid die op jeugdige leeftijd al buitengewoon veel plezier beleefde aan geniepige pesterijen, waarvan ook zij het slachtoffer was. Wel een bijzondere zus die Astrid (Renée Fokker). De enige hoogopgeleide binnen het Amsterdamse gezin waar pa met zijn losse handjes en drankzucht de boel terroriseerde. Willem moet die kunst van zijn pa hebben afgekeken. De appel valt niet ver van de boom.
Nee, dan de slimme Astrid die aan het schimmelige Jordanese milieu leek te ontsnappen door een studie rechten en een carrière in de advocatuur. Maar ook zij kan niet loskomen van haar zojuist vrijgelaten broer, die precies wil weten waar zijn familieleden uithangen. Willem trekt veelal vanaf zijn mobiel aan de touwtjes. Zus Sonja (Margo Dames), het prototype van het domme maar wel degelijk gevoelige blondje is nog het bangst van allemaal. Geen wonder want ze weet dat haar grote liefde Corretje (Van Hout) in opdracht van Willem omgelegd. Waarom de geteisterde meiden ondanks hun angst en afkeer toch een zekere zusterlijke affectie voor hun ’grote broer’ blijven koesteren wordt in het stuk van Sofie Kassies re weinig uitgediept. Aardig daarentegen is de vondst van Astrid’s fictieve dochter Sam (Eva van de Wijdeven) . Zo krijgt het verhaal wat universeels. Want de aanwezigheid van Willem is voelbaar, tastbaar bijna , ook al wordt zijn voornaam naam niet genoemd en is hij fysiek geen tel aanwezig. Zijn moeder (Trudy de Jong) is dat nadrukkelijk wel. De voormalige korfbalkampioene weet als geen ander wat voor monster ze heeft gebaard. De Jong speelt haar rol – heen en weer geslingerd door walging en moederlijke gevoelens – met verve.
Een echte thriller is Judas niet, alle dooien die zijn gevallen en mogelijk nog zullen vallen ten spijt. Net zo min als een universeel verhaal. Want op het eind verschijnt plotsklaps een foto van Willem Holleeder, die veel wegheeft van een grijnzende chimpansee op zijn retour. Het was subtieler geweest als daarvoor een jeugdfoto van de crimineel met zijn zeven jaar jongere zusje was gebruikt. Al met al een (voor mij te) lange zit waarvan je bepaald niet vrolijk – maar dat kan ook niet anders – huiswaarts keert.
Judas, de toneelversie van de bestseller van Astrid Holleeder. Zaterdag 22 december, Rabobankzaal van Orpheus.
