Stil, doodstil werd er geluisterd naar het verhaal over de cello van Anner. Jan Brokken en Lidy Blijdorp brachten zondagmiddag 4 november in een uitverkochte Theaterzaal het verhaal ten gehore.
Jan Brokken een gelauwerd schrijver van reisverhalen en literaire non-fictie werd in 2016 door de Amsterdamse Cellobiënnale gevraagd een verhaal te schrijven waarin de cello een hoofdrol speelt. Een verhaal eigenlijk over Anner Bijlsma, een Nederlandse cellist, die zijn leven lang op vele podia in de wereld mensen heeft laten genieten van zijn spel. Zijn reizen en zijn liefde voor het instrument vormden de rode draad van het verhaal waarin stukken van Bach, Kodály en Pēteris Vasks, gespeeld werden op de cello van Anner.
Musici van naam en faam krijgen vaak een instrument te leen dat beroemd is om zijn klank. Het summum voor de kenners, zijn de instrumenten van Stradivarius maar vanzelfsprekend zijn er veel meer beroemde instrumentbouwers. Elk van deze instrumenten heeft zo zijn eigen (on)hebbelijkheden en klankkleur bij het bespelen.
Wat het verhaal ook duidelijk maakte zijn de extreme details die het zoeken naar de juiste “toon” beïnvloeden. Het zoeken naar de juiste snaren, de strijkstok, de aanzet, de spanning in de handen, de temperatuur, enzovoorts voor dat specifieke instrument. Wanneer dat alles samenvalt leidt het horen en beleven van het instrument tot een geluksgevoel en ontroering. Dat is genieten op top-niveau, dan heb je een verhaal.
Lidy Blijdorp is een jonge celliste met reeds een enorme reputatie. Haar spel en haar passie was voor Anner de aanleiding om zijn instrument aan haar ter beschikking te stellen.
„Het was zijn wens dat het instrument in het vervolg door haar bespeeld zou worden. Via het Nederlands Muziekinstrumenten Fonds (NMF) kwam het instrument bij haar terecht. De maker van deze cello is niet bekend. Wel staat vast dat hij afkomstig is uit het atelier van de Italiaanse vioolbouwer Giuseppe Rocca en uit de eerste helft van de negentiende eeuw stamt.” (quote Cultuurpers)
De sonore stem van Jan paste perfect bij het geluid van de cello, het ingetogen spel en zelfs de concentratie van Lidy tijdens de verhaalmomenten. Het was luisteren, kijken en genieten.
De cello van Anner, Gigant, 4 november
