Een voorstelling die je aan het denken zet over een onderwerp dat ook nu nog speelt; macht uitoefenen door onderdrukking en discriminatie. Vrijdag 19 oktober in een bijna uitverkochte zaal werd een verhaal vertolkt dat zich afspeelde in de eerste decennia van 1900.
The Color Purple is het levensverhaal van 3 vrouwen in de tijd dat de slavernij was afgeschaft maar de maatschappelijke hiërarchie nog vertaald werd in huidskleur en de man vrouw verhouding. De vrouw waar het verhaal om draait is Celie, uitgehuwelijkt met de opmerking ‘als je mijn koe koopt krijg je haar erbij’. In de voorstelling vecht zij zich uiteindelijk een weg naar zelfstandigheid met behulp van haar schoonzus en een (reeds vrijgevochten) vriendin/zangers Shug Avery. Natuurlijk loopt het verhaal goed af, maar de wijze waarop dit is neergezet maakt indruk. In een decor dat simpel oogt maar zo doeltreffend is dat het je fantasie laat werken en je geheugen het beeld laat invullen. Als de acteurs niet de tijdsbepalende kleding aan hadden gehad, had het verhaal zich in elke tijd kunnen afspelen.
Ik kreeg de indruk dat na de pauze het geluidsniveau verlaagd was, met name de teksten in samenzang waren voor de pauze niet te verstaan. Na de pauze werd het indrukwekkend, als je de voorstelling liet binnenkomen dan kun je het onvermogen voelen in de wanhoopskreet ‘waarom ben ik zwart en waarom man en vrouw’. Op het moment dat Celie door het lint ging en dreigde haar man neer te steken … dan die doodse stilte die er in de zaal viel direct na die wanhoopsactie. Kijk dan heb je als actrice wat neergezet.
Ook op zaterdag 20 oktober nog te zien in Orpheus.
Color Purple in theater Orpheus op vrijdag 19 en zaterdag 20 oktober
