We betreden de Rabobankzaal van het cultureel Paleis dat Orpheus heet. Het is zaterdagavond, 29 september 2018, een mooie, zonnige dag ligt achter ons. Meteen zitten we in een middeleeuws schouwspel: een marktplein waar zojuist een bende artiesten is begonnen aan de voorbereiding van een voorstelling.
Volkomen chaotisch, alsof de bende nooit eerder met elkaar heeft geoefend, ogen en oren tekortkomend. Clownerie, variété, circus, acrobatiek, zang en muziek: in een goed gevulde zaal, met opvallend veel jeugd, toveren de Ashton Brothers het publiek een totaal avondje uit voor. Het is lastig hen te typeren wat het nu precies is. Eigenlijk doet het er niet toe: het is gewoon leuk, ze hebben de lachers op hun hand.
Bijvoorbeeld de act waarin de heren in scootmobielen over het podium scheren, opgezweept door een opperstalmeester met de zweep dreigend in de lucht zwiepend. De oermens tegenover de mismaakte, afhankelijke mens, zonder enige medelijden. Bijtende humor, die niet zonder gevolgen is: de mismaakte komt gelukkig in opstand: humor met een verhaal.
Leuk is ook de interactie met het publiek: ene Rob wordt op het podium gehaald, zijn schoenen worden vervolgens de zaal in gegooid en daar staat hij: hulpeloos,het publiek lacht om de vernedering en de onmacht op het toneel. Ironie kun je niet beter uitbeelden dan op deze manier.
De titel Enfant terribles, kinderen die hun opvoeders voortdurend in het openbaar in verlegenheid brengen, maken de Ashton Brothers volkomen waar. Zij mogen gezien en gehoord worden in alle vormen van theater: cultuurpaleizen, buurthuizen, scholen, pleinen en festivals: plaatselijke overheden zouden mooie sier maken om kinderen en volwassen hier mee kennis te laten maken. Zo breng je cultuur in alle lagen van de bevolking, dankzij de Ashton Brothers
29 september 2018, Orpheus, Pedro Waldenaar
